Gedichtendag 2011 “Een bliksemflits …..en toen de Nacht”
Dichters uit Haacht en Boortmeerbeek
Nacht in Schiplaken Jij ligt Je ogen dicht, Zo licht bij mij Je hoofd en rug ontspannen van mijn strelen. Wij zijn weer wij Wij zijn weer terug Bijeen als klei Eén wezen uit twee delen. Het schemerschijnsel Ontmaskert je gezicht Jij bent een gedicht De kamer straalt van je schoonheid. Je lippen articuleren Zwijgend „O‟ Hijgend „O‟ Zonder iets uit te spreken Ik verlang niet naar andere letters, „O‟ is het orgelpunt Van Ons, Van intimiteit onder een deken. Gabriël Keijzer
De kus die je doet verdwalen een droom is de kus die je doet verdwalen in een wereld van fantasie zo zacht als de nacht die zijn sterren lief heeft en zo mysterieus als het geheim dat niemand weet een kus is een kunst als de bloemen in het gras zo simpel en zoet het is iets dat iedereen lijkt te begrijpen want liefde is een begrip geen wetenschap liefde is als de kus die je doet verdwalen in een droom van pure oneindigheid Elien Acke
Ode aan Kiran het zilte avondrood dat jij meedogenloos verstoot droom niet maar waak voor de vunzige wraak in het tijdloze deken van de koele draak met dwarrelende stromen van ver naar de bron gekomen geef je lijzig woord krijsend ontsluier ik de poort van de gulle schroom nacht und nebel schrijden strak hand in hand edoch verdwijnen versmacht in het mulle ochtendzand eeuwig gierende vlucht schaduw die nooit vervlucht stuur giftige vuurpijlen omhoog omarm de kille regenboog Willem E. Caluwaerts
Golven Woest en onbedaarlijk Schuimend Langs de kant Ikzelf in het midden van zoâ€&#x;n golf Springen Eb en vloed EĂŠn worden met de zee Overgave Lang en kort Dik en dun Spelend Als een kind in de lentezon Zittend op een zandberg Zand tussen de tenen Herinneringen Aan hoe het vroeger was Mijmeren aan de waterlijn Ik ... Nu ... Eb ... Vloed ... Waar wil ik heen? Wie wil ik zijn? Ik ben wie ik ben Hier aan de waterlijn van de golvende zee! Nadia De Remiens
Ode aan Derinja
een eenzaam verteerde kraanvogel gedijt geen langzaam verdwaalde kogel avondfloers omrandt de vlekkerige schrans omhelzing met de verkelkende dodenkrans begraaf het ranzig verbrijzeld gruis schenk de onzen een bevrijdend cicadekruis verlaat deze beklemmende tehuizen de uil kaapt geluidloos weerloos versteende muizen ontdooi het schrille verdriet in een gouden traan blijf verscholen onder deze fréle maan wees niet alom bevreesd voor de gevensterde geest samen besteven wij het gestolpte beest een verzengd geblakerde tulpenboom ontkracht meedrijvend de lome stroom talloze zwijgzaam krijsende kreten doornig kelende krekels zoeken een verleden de besprenkelende moot van charisma no hay noche …… la noche se hace misma Willem E. Calluwaerts
Heimwee, het gevoel dat slechts de nacht in je ogen leest dat weerloos in je ronddwaalt het leven nog trager doet leven en je laat bloeden nachten en eeuwen lang Fremau
Ode aan Libitina koele kale stilte net ontwaakt door de immense klacht van het verlossend zwaard zompig drassig kleregewaad dat kwijlend bochelend rochelend verdorst in deze gifgroene ochtend geef me vlezig heuvelse bedenktijd voor de drammende misdaad in iedere stoere mensheid of menselijkheid verschuilt een sprankelend greintje waarheid de zwijgende doezeling over muffe kreten ontketend door het hedendaags verleden slurpend aan het romig kielzog verschraalt de temperende tijd why did you treat me like a dog? Willem E. Caluwaerts
Wattagist? nu nog nacht en glanzende glazen kralen druppen de aarde zacht. woorden verfrommelen in zijn slaap, straks, héél in de vroegte, zoemt de wekker ze wel weer glad … marjan
Doorheen mijn lichaam waait een kille wind ergens verloren tussen vroeger en nu ongrijpbaar in tijd tracht ik wat woorden op het blad te schikken ze zijn er,de gedachten, de zinnen, het verdriet, alle verzameld, gebundeld en gekooid, alle verstrikt, als lakeien van de liefde bij het middaglicht als zilver op de keien flitsen herinneringen langsheen verlangens bereikt de balsem het hart terwijl de einder , weemoedig als toen mijn nachten niet meer troosten kan. Fremau
"je bent het sterretje aan de hemel dat af en toe eens valt waardoor ik steeds opnieuw kan wensen dat je er volgende nacht weer bent“ Elien Acke
De nacht viert Hoogtij in de smalle Heupen van het dorp En gooit haar schaduw af.
Lakens kraken Vol tederheid en Zinderen huiverend na Wies Lenaerts
Nacht De nacht spreidt zijn donkere deken, De klaarheid van de dag wijkt, ruimt plaats. Mens en dier ondergaat de natuur, Kruipt gedwee naar het veilige nest. De kakafonie van geluiden sterft uit. Rust wordt de meester voor een wijle De mens verandert, lost de greep op de drukte van de dag. Uiterlijkheden maken plaats voor het denken. Emoties, overwegen, relativeren. Overdenkt de waarde van de dag En dompelt zich onder in de film van zijn gevoelens, Een geliefde die binnensluipt, drang naar wat de dag niet gaf, Hoop naar gebeuren voor morgen, passie naar eigen scenario, Oproepen van hen die er niet meer zijn, Verzinken in een storm van wensen. Tot de donkere deken van de nacht de ogen sluiten doet, De glimlach doet veranderen in een vredige ontspanning. Slaapwel, kleine mens, slaap wel, De klaarheid van de dag roept je morgen terug Naar een dag vol nieuwe dromen, een dag vol nieuwe hoop. Eddy Beterams
De nacht neemt de avondzon in zich op Wie kan voorstellen dat de dag zo uitbundig was dat zelfs de nacht de avondzon in zich opnemen kon.
Wie kan zien dat de dag zo gul van licht kon zijn dat zelfs de nacht de maan en sterren oplichten kon. Wie kan horen dat de dag zo gevuld van geruis was dat je zelfs in de nacht de vallende sneeuw horen kon.
Wie kan ruiken dat de dag zo wondervol geuren zat dat zelfs de nacht de geur van de dauw losmaken kon. Wie kan voelen dat de dag zo zacht en teder was dat zelfs de nacht de morgen wakker maken kon. Altijd neemt de nacht de avondzon in zich op.
Fred Timmermans
Oudjaar Ook deze keer is de wereld niet vergaan, het is slechts een open einde, een uitzicht op wat verdwijnt nog voor het heeft bestaan, een weerbarstig landschap van brekend licht en smeltende sneeuw, het vermoeden van een tijd die mompelt met de ogen dicht, een eeuwig komen en gaan. Gerda De Preter
De nacht,het voer voor duistere verhalen Geeft mij de fantasie om in te verdwalen In een droomwereld van duistere verhalen Die fluistert : ti amo, ik wil beminnen Die in mij opborrelt tot diepste zinnen Mijn ziel doet uitzetten hier van binnen Een bliksemflits‌.mijn droom verkracht En slaap verder in een doodgewone nacht Lemon
Glimlach... de wereld in Als een schim in de donkere nacht die wegwaait met de heldere wind Mooi en zuiver over alles heen Glimlach... en alles zal veranderen Alles wordt nieuw Je kan bergen verzetten met een glimlach op de achtergrond weg van alle miserie weg van alle leed Glimlach... en de wereld zal veranderen De schoonheid zit in jou Je moet maar eens goed kijken Een glimlach opent alle harten Nadia De Remiens
Genoeg ik luister al jaren naar je kaarsen naar de as van je sigaret die in de gootsteen mijn naam schrijft terwijl je tegen het aanrecht treurt ik stuur je nog ĂŠĂŠn keer de nacht wikkel hem in je slaaplege lakens val in scherven in zijn armen en sta dan eindelijk op uit mijn dood ann van dessel
Diep spant de nacht zijn tent De dag die groots begon trekt stil zijn handen af van mij van jou Zelfs zonnebloemen worden blind En zo, de ogen afgewend, de lippen stom botst tussen ons een donkere vraag: Wist jij vanmorgen dat het onder bomen regenen kon? Als antwoord rillen wij en schuilen samen in een jas die oud en veel te blauw, schift in zijn naden, die aan onze zomen knagen laat In weerwil ademen wij vergeten lucht Tussen rafels vinden wij, onbedoeld wat felle kruimels Toverwoorden van de nacht: Kom, lig met mij, en wacht Hoor je in de bladeren de wind? Ja, het schrijnt en brandt als vleugels groeien Nee, ook toe zien meeuwenogen verre kliffen blinken Kom, vlieg met mij Waar het licht nog gretig gaten boort in tijd Daar zullen wij ons nestelen vannacht K. Sadora
als de dagen nachten worden “Een bliksemflits En toen de Nacht” en het licht….. voorgoed verdwijnt, als de nachten er voor zorgen dat het altijd duister blijft, dan dekt duister vlug en veilig me met dat zwarte deken toe, tot het knelt plots heel venijnig en ik het licht toch weer aandoe marjan
â€&#x;s Nachts â€&#x;s Nachts, wanneer de mensen slapen, de paarden dampend in de stal de eerste droom weerstaan, raapt hij de woorden in zijn hand, neemt hoed en warme kleren, laat de deur op een kier openstaan. En ginds, in het rulle zand van zijn taal, graaft hij behoedzaam een bed van klanken voor ze uit, vergiet het woord dat water is, dun en spaarzaam als de tijd. Wiedt tekens tot betekenis. En zo vergaat wat in de aarde werd beschreven. Zie hoe hij glimlacht als hij terugkeert, het eerste bladgroen aarzelend nog zijn mond beroert onstuimig fris als prille sla, weerbarstig als jonge peulen, smeltend op de tong als een gedicht. Gerda De Preter
De nacht gaat met het licht lopen Geen steek voor ogen te zien: het is donker en de straat ligt open voor hen, die het licht niet verdragen. Neen, geen schout bij nacht ,geen duistere ziel heeft behoefte aan het licht van de dag. De nacht loopt met het licht van de dag heen. Wat een toeval, zeggen mensen: onze deur stond open in de nacht om de duistere koelte binnen te laten in de zomernacht. Wat een toevallig toeval, zeggen mensen: het venster stond wagenwijd open om het eerste licht van de morgen te vangen. Wat een zeer toevallig toeval, zeggen mensen: om het licht te willen vangen dat net geboren wordt. De nacht gaat immers met het licht lopen. De nacht hindert het licht van de nieuwe dag, die komen wil . Fred Timmermans
Terwijl de zon Kreunt om Zichzelf terug Te vinden Voelen de Sterren de Duisternis boven Zich uitgestald En dekt de Nacht het dorp toe Dat zachtjes in zichzelf Roteert doorheen Het schijnsel van Een dieper Gapend tegenlicht. Wies Lenaerts
De dag sluit zich af en ik neem afscheid er van. Ik dank de milde gever voor de vrijheid van mijn gedachten, Ik bundel alle wensen en dromen van vandaag tot een ode Aan de goedheid des levens. Ik doof het licht En zoek de helderheid van de nachtelijke fantasie, Ik laat de stilte overwinnen in mijn hart Om de tonen van je stem te herkennen, Ik spreid me neer in overgave Om jouw lichaam mee te bedekken. Ik zal dromen van vele anderen Om hen deelgenoot te maken van mijn geluk, Ik zal de koperen bazuinen uit de hemel plukken En laten schallen en jubelen, En de tonen zullen de klank dragen van jouw naam, Ik zal de nacht om goedertierenheid smeken Om me morgen weer te voeren naar daar, Waar het enige echte op me wacht. Dag nu dag, dag nacht. Eddy Beterams
Oma I Nu hij weg is en niet meer van haar is zij zichzelf niet meer en minder van zichzelf moet zij een ander ik bewonen, een ruimer vel dat haar niet past, een hart dat hijgt voor twee en dromen aan een toen ontleend. Alleen is zij zichzelf te veel, maar wie wil met haar samenwonen, wie wil met haar door de tijd, met halve stappen voorwaarts gaan om nergens ooit nog aan te komen? Er ligt brood op de tafel, de glazen zijn gevuld en het is nacht. Ze heeft de ogen neergeslagen, wacht geduldig tot hij terugkeert, tot hij honger heeft naar meer. Gerda De Preter
Hersenschimmels achter mijn oren, in het slaaplege hol van de wolf woont de witte nacht daar is geen schaap van tel in mijn hoofd drammen kleuren een duivelsdans, hoe leger ik slaap hoe grilliger de maan zich uit de bleke hemel wringt sterren vallen lelijk tegen, ze krassen inktzwart elke droom aan diggelen slaapsporen lopen op dunne benen dood in het wit van mijn ogen krabbelt de dag recht ten prooi aan te veel zon verdrink ik de ochtend in koffie ann van dessel
Sint-Michielskerk, Leuven het uur tussen hond en wolf Steen en stilte, spaarzaam licht dat glasblazen wou door hoge ramen, een moeder en zoon, een vader wellicht, een handvol heiligen en lege stoelen in de wachtkamer van eeuwig geluk zat ik neer, hoorde het rusteloze klapwieken van oudgeworden veren, het gemompel van bot tegen bot - wist ik veel wat ik daar zocht, een kruis over de tijd, een weg, een waarheid, en vooral een ander leven, een engel misschien, met zwijgplicht en een zwaard, mijn ziel door hem gewikt en gewogen, de blinddoek godzijdank niet al te strak voor de ogen geknoopt een stoel verschoof, iemand schraapte zijn keel begon aarzelend te zingen, ik zweeg, zag hoe het groeide en jubelend in een ooghoek verdween. Iemand zei dat het goed was zo, iemand zei: het is nacht. Vaak als ik schrijf leg ik die woorden verloren, tot ze terugkeren, vermomd als heimwee, of een heel oud zeer. Gerda De Preter
Lichtdemonen Sluit de sluiers van de nacht als een deken om me heen zodat het licht wordt afgeweerd Verban de draak van dagelijkse stress de demonen van files, irritant kindergeschreeuw de antipoĂŤzie van gierende interventiewagens Laat het doek vallen over het dagtoneel van presteren, productie, praten en planning jagen tegen deadlines en concurrentie Sluit dit miserabele drama en gun me duizend kleine sterretjes om te herbronnen weg te sluimeren in creatieve dromen te herladen om het dagelijkse licht aan te kunnen. Herman Cogghe
“Een bliksemflits ….. En toen de Nacht”
De kus die je doet verdwalen een droom is de kus die je doet verdwalen in een wereld van fantasie zo zacht als de nacht die zijn sterren lief heeft en zo mysterieus als het geheim dat niemand weet een kus is een kunst als de bloemen in het gras zo simpel en zoet het is iets dat iedereen lijkt te begrijpen want liefde is een begrip geen wetenschap liefde is als de kus die je doet verdwalen in een droom van pure oneindigheid Elien Acke
Avond de dag heeft zich neergelegd in lagen van dunne uren nu hoeft er niets meer gezegd stilte wacht, kruipt voorzichtig recht heft schuw na de drukte die was het glas op de nacht die zal duren ann van dessel
Schuw van licht Schuw van het licht, verblijf ik tussen schrille schaduwen een bang dier weggekropen in een cel van innerlijk verdriet. Laat doorgaan alles wat hierna komt pijn van innerlijk leed woekert in mij laat me zwerven door de mantel van de nacht. Naakt in het duister, zonder denken, zonder dromen kwetsbaar, verstoten, niet begrepen wat volgt is niets dan dood, vermomd in schijn van leven. Neem mij weer, ik schuw de ochtend, wacht nog even. Herman Cogghe
“Een bliksemflits ….. En toen de Nacht”
Oma I Nu hij weg is en niet meer van haar is zij zichzelf niet meer en minder van zichzelf moet zij een ander ik bewonen, een ruimer vel dat haar niet past, een hart dat hijgt voor twee en dromen aan een toen ontleend. Alleen is zij zichzelf te veel, maar wie wil met haar samenwonen, wie wil met haar door de tijd, met halve stappen voorwaarts gaan om nergens ooit nog aan te komen? Er ligt brood op de tafel, de glazen zijn gevuld en het is nacht. Ze heeft de ogen neergeslagen, wacht geduldig tot hij terugkeert, tot hij honger heeft naar meer. Gerda De Preter
"Midden in de nacht staat Balou de beer op wacht Wie is er allemaal gaan slapen en ... wie... ligt er nu nog te gapen? Mijn kleine broer droomt nu al van Mickey Mouse eens in het echt te zien en dan krijgt hij zeker en vast een tien op tien. Nu denk ik aan alle sprookjes van de hele wereld en dat is soms heel vervelend, ik kan alvast de slaap niet vatten, door het miauwen van mijn twee lieve katten. Als ik droom, dan droom ik van ooit eens op reis te gaan naar een heel ver land, of zoals in het sprookje van sneeuwwitje van spiegeltje , spiegeltje aan de wand..... soms volgt er wel eens geroep en gebrul in mijn droom en dan houd mijn mama en papa mij wel in toom. Ik droom af en toe eens van vieze spoken en geesten maar niet van gruwelijke beesten ! Gelukkig maar dat mijn dromen er zijn, ze zijn af en toe wel eens heel erg fijn. Ooit droom ik ervan de ware prins te vinden die bij me past en hopelijk is deze me dan niet tot een te grote last ! En zoals alle sprookjes eindigen : " Ze leven nog lang en gelukkig tesamen !!" Zeg ik nu slaapwel allemaal, hopelijk hebben jullie heel veel aan mijn verhaal. Meaghan
Organisatie Gemeente Haacht Gemeente Boormteerbeek Cultuurraden Haacht - Boortmeerbeek HaBoBib, Hocca, Kunststichting Perspektief vzw, Handelaars Haacht & Boortmeerbeek